Een kwestie van tijd
Mijn zoon heeft een niet instelbare ernstige en levensbedreigende epilepsie. Omdat zijn kwaliteit van leven zo slecht is hebben wij in overleg met de kinderarts een ‘niet reanimeren en niet behandelen’ protocol opgesteld met de neuroloog en kinderarts. Tijdens aanvallen verslikt mijn zoon zich vaak. Hij heeft dan binnen 3 uur hele hoge koorts wat duidt op een longontsteking. Het is een kwestie van tijd en dan wordt een van deze longontstekingen hem fataal.
Bang voor de dood
Een fatale longontsteking. Rationeel is dat de bedoeling, emotioneel is dat een nachtmerrie, maar dat is zijn leven überhaupt. Het verdriet bij overlijden zal anders zijn maar niet groter dan nu, alleen zal hij rust hebben. Wij zijn bang voor zijn dood. Hij reageert averechts op alle drogerende middelen en er zijn doseringen voor een olifant of zeekoe nodig om hem rustig te krijgen.
Verslikken
Pasgeleden verslikte hij zich opnieuw. Trouw belden wij de palliatief verpleegkundige op, maar ze zocht pas drie dagen later contact met ons op. Het was de derde keer dat ons dit overkwam. Inmiddels weten wij dat we morfine pleisters moeten plakken om het hem zo comfortabel mogelijk maken. Hij krijgt een neusbrilletje om hem te ondersteunen bij het ademhalen en paracetamol tegen de koorts. De rest moet hij zelf doen en dat kan hij goed want hij komt er telkens met vlag en wimpel doorheen.
Eenzame tijden
Hij doet een jasje uit, maar krabbelt er gewoon weer boven op. Maar voor zijn gezin zijn het vreselijke tijden en ook heel eenzaam. We hebben de palliatief verpleegkundige via de kinderarts hier op aangesproken en we hebben nu twee keer ‘sorry’ te horen gekregen. Deze laatste keer hebben we nog niet eens de moeite genomen om het te melden. Het vertrouwen dat het zal helpen is weg en deze verpleegkundige willen wij ook niet meer…